Je moet sterk in je schoenen staan wil je niet geleefd worden door je mailbox. Om nog maar niet te spreken van alle overige communicatie media. Ik merk dat als ik niet oppas het legen van mijn mailbox een doel op zich wordt. Snel op mails reageren, deleten of bijblijven wat er allemaal gebeurt. In plaats van een medium dat processen ondersteunt en versnelt maak ik het dan tot een obstakel dat me weghoudt van wat ik echt wil doen. Het beeld rijst op van een wel hele lage schutting waar wel erg makkelijk dingen overheen gegooid worden.
Een vriend met een hoge positie in het bedrijfsleven vertelde mij dat zijn secretaresse hem met enige zorg zei dat zijn mailbox vol zat met meer dan duizend onbeantwoorde mails. Het deert hem niet, hij is bevlogen bezig zijn idealen te verwezenlijken. En met succes. Iemand met wie ik samenwerk zei me dat als hij zijn mails een week laat staan, ze meestal al op een andere manier zijn opgelost. Zo kan het ook dus.
Nu heb ik zelf gezorgd voor een structuur waardoor ik mijn mails beter kan beheersen. Ik ontvang geen mails op mijn telefoon. Mensen die met mij samenwerken weten dat ze me moeten sms’en of appen als ze meteen een reactie willen. Verder heb ik 3 mailboxen (privé, zakelijk en van een vaste opdrachtgever). Dat maakt dat ik gerichter bezig kan zijn met de dingen waar ik op dat moment aan wil werken. Ook bepaal ik eerst zelf wat ik die dag wil doen en ga met die mails aan de slag die daar betrekking op hebben.
Allemaal leuk en aardig maar toch is er daarnaast meer nodig om de continue stroom aan mails de baas te blijven. Het vermogen om je los te maken van het systeem waar je in opereert. Doorgaans is dat een systeem dat gericht is op het behalen van korte-termijn resultaten. Dat dat vaak niet mogelijk is, leidt tot frustratie. Het gaat om mijn bereidheid om me niet te laten leiden door wat ik denk dat anderen van me verwachten en willen, maar pal achter mezelf en mijn oorspronkelijke ideeën te gaan staan. Ideeën die van binnenuit komen.
Ik vraag me steeds weer af: draagt dit bij aan de duurzame overstijgende doelen die ik voor ogen heb? En geeft het me energie of kost het energie?
Dat losmaken werkt voor mij het beste door binnen of buiten het systeem de ruimte, rust en vertraging op te zoeken. Als tegenhang voor het snelle en op efficiency gerichte systeem dat op dit moment zo dominant aanwezig is. Dat kan bijvoorbeeld al door simpelweg te voelen hoe je in je stoel zit en in hoeverre je gespannen bent en meer kunt zakken. Vaak is er meer voor nodig. Die ruimte, rust en vertraging heb ik nodig om mijn intuïtie te versterken waardoor ik makkelijker keuzes kan maken om de juiste dingen op het juiste moment te doen, of juist niet te doen.
We zijn opgegroeid met het idee dat meer, beter en sterker is. We neigen er daarom naar teveel te doen. Ik merk steeds weer hoe belangrijk het is voor een creatief proces (even) niets te doen en erop te vertrouwen dat dingen vanzelf zullen wortelen en vorm aannemen. Dat niets doen kost me wel moeite, getraind als ik ben te presteren en dingen te doen om verder te komen.
Op dagen dat ik de baas ben over mijn mailbox loop ik vaker naar iemand toe, ook gewoon voor een praatje. Ik sta meer open voor wat zich aan kansen aandient. Ik neem de tijd voor dingen. Ik bel vaker in plaats van te mailen. Het zijn dagen waarop ik er plezier in heb. En op dagen dat het me niet lukt? Gelukkig is er dan die geweldige uitknop!
Kortom: De bekende slogan Volg je hart, gebruik je hoofd is hier op zijn plaats. Ik wil eraan toevoegen: Voel je armen en je benen!
Geschreven 3 maart 2016